Over Marjon
Ik wil…
Over mij
Fotografisch kunstenaar
Ik ben Marjon Trap, fotografisch kunstenaar. Ik ben dol op water en kijk graag naar vissen. Zoals zij zwemmen in hun aquarium, tarten zij de zwaartekracht. We zijn eraan gewend en weten dat het kán. Maar anders zou onze verbazing grenzeloos zijn. Bij mijn foto’s is het net andersom. Dat kan toch niet echt zijn? Toch wel. Wat je ziet is wat er ECHT WAS toen ik mijn foto nam. Mijn foto’s zijn namelijk gegarandeerd NIET gefotoshopt. Kijk en verbaas je. En kom erachter dat je diep vanbinnen dat échte wel degelijk voelt.
De doorleefde bloemen zijn mijn signature-werk. Hier lever ik een alternatief voor een dominantie waar de wereld van nu onder gebukt gaat: de dominantie van de perfectie, van de eeuwige jeugd, de eenvormigheid van de norm. Juist in het doorleefde is de oneindige variatie van het échte glorieus en gelaagd zichtbaar. Zo’n diepe echtheid bereiken kost tijd, moeite en een veelbewogen lang leven. Dat geldt voor mensen… en net zo hard voor bloemen. Hun enige functie voor ons is ‘schoonheid’ en verwelking is hun doodzonde. Voor mij bereiken die bloemen pas vlák voor het weggooien hun grootste schoonheid. En dan fotografeer ik ze.
Mijn beelden zijn zeer bevreemdend en tegelijkertijd geef ik je houvast: het lijkt niet te kunnen, maar blijkbaar kon het wel, want je ziet het. Anti-AI. Raw Art. Daarmee inspireer ik je om het echte te voelen en de poëzie in het imperfecte te zien. Doe je dat, dan is opeens alles om je heen echt en mooi. Want in de wereld is er nog steeds veel meer doorleefdheid en wanorde, dan eenvormige en digitaal gladgestreken perfectie.
- Bekijk mijn projecten
Mijn werkwijze
Ik ben kunstenaar, mijn medium is fotografie. Ik speel én ik fotografeer technisch complexe beelden, ben eindeloos met pincetjes aan het herschikken. Ik schiet en stel bij, schiet en stel bij. Soms wel 125 keer. Wat kan ik doen om het nóg magischer te maken? Daar zit ook de ultieme kwetsbaarheid in mijn werk, het bijna ongrijpbare moment dat er tóch heel even was. Het is pas klaar als het klaar is: ik neem altijd de laatste versie. De rest gooi ik weg. Die laatste foto van de compositie is de beste versie van zichzelf. En daarmee ook de beste versie van mijzelf als kunstenaar.
Dit proces van maken is heel essentieel. Het maakproces vindt NU en TER PLEKKE plaats, de foto is slechts een registratie van wat er IS. En die registratie houd ik vervolgens zuiver. Want zodra je fotoshopt, kun je alles doen en is niets meer echt. Ik hou enorm van echt én van het opzoeken en oprekken van de grenzen van dat echt. Zwem daarmee tegen de maatschappelijke stroom in. Waar tegenwoordig in foto en film het onechte steeds echter lijkt, is mijn zoektocht juist omgekeerd. Een tegenbeweging.
Het is surrealistisch wat ik vastleg, ongeaard, de zwaartekracht tartend. Het is echt, maar dat wat echt is kán voor je gevoel niet echt zijn. Juist in dat spanningsveld bevindt zich het sprookje, de betovering. Dat is wat je onbewust herkent en wat jou als beschouwer van je stuk brengt. Door de perfectie van de compositie te combineren met de imperfectie van het onderwerp, ontstaat een ‘harmonische dissonant’. Ik creëereen visuele ‘blue note’: de perfecte schoonheid van het imperfecte, het echte onechte, de volledig gebalanceerde spanning.
